Een thuis in het bos

Vanavond ben ik te gast in het oude huis van de bovenmeester aan de Bisschoplaan 14. Ik word vriendelijk ontvangen door Rico Lamers (48) en Fokje Oosterhof (49) aan een prachtige, grote eettafel. Hun dochter Myrthe (15) is vanavond aan het werk bij Smûk en zoon Jesse (12) is aan het buizen (tv kijken). Rico is adjudant en ligt als beroepsmilitair in Havelte. Fokje is adviseur bij projecten van Rijkswaterstaat. Myrthe zit in 4 vwo en Jesse zit in Havo 1 op het Bornego College in Heerenveen.

Rico en Fokje kennen elkaar behoorlijk lang. Als kind stonden ze beiden met hun ouders op een camping bij het Tjeukemeer, waar ze ieder jaar de hele zomer vertoefden. Daar leerden ze elkaar op hun dertiende als vrienden kennen. Vijf jaar later sloeg de vonk over. Inmiddels zijn ze ruim 31 jaar een gelukkig stel. Rico is geboren en opgegroeid in Noord-Limburg en Fokje is een geboren en getogen Fries en komt uit Heerenveen.

Vorig jaar zijn ze vanuit De Knipe naar Katlijk verhuisd. Vanuit die oude situatie ken ik Myrthe. Zij was, en nu is, de oppas van mijn kleinkinderen, die destijds bijna naast elkaar woonden. Waarom ga je uit een mooi dorp als De Knipe naar een dorp met voor sommigen een lugubere naam? Ze woonden in een twee-onder-eenkapwoning en zochten naar een vrijstaand huis, met ruimte eromheen. Daarnaast houden ze naast watersport ook van de bossen. De familie woont nu echt aan de rand van de bossen en kan enorm genieten van de vrijheid en de rust. Lekker de tuin uitlopen en telkens weer genieten van wandelen in de vrije natuur. Ook het uitzicht is prachtig. Herten en reeën lopen vlak langs je huis, waar vind je dat! Kortom, het is een weloverwogen, bewuste keuze geweest om naar Katlijk te komen.

Myrthe werkt regelmatig bij Smûk. Ze zit op korfbal bij Kinea, waar ze in een fijn team speelt. Jesse voetbalt niet onverdienstelijk bij "Onder 14" VV Heerenveen. Dat Myrthe bij het lokale restaurant aan het werk is, geeft aan dat ze al aardig geworteld is in ons mooie dorp. Ook Jesse begint zich meer thuis te voelen. Rico en Fokje hebben een fijn contact met de buren aan beide kanten. Ze proberen langzaamaan hun contacten uit te breiden. Gelegenheden als "Happen met Ketlikers", moesten ze door een familieweekend helaas laten lopen, maar ze verheugen zich op de wintermarkt en het klokluiden.

Of ze zich dus thuis voelen kunnen we kort zijn. "Ja", klinkt uit beider mond. "We genieten van de tuin en zijn steeds weer verrast wat daar allemaal voor moois opkomt." Staan ze op de foto nog in een leeg huis (genomen op de dag dat ze de sleutel kregen), inmiddels is het een jaar later volledig naar hun eigen smaak ingericht. Het "schoolhuis" van toen is nu het "thuis" van Rico, Fokje en de kinderen.

Stel, er staat opeens iemand op de stoep met de vraag of jullie op een of andere wijze je wilt inzetten voor het dorp, de mienskip van Ketlik, wat dan? Rico geeft aan dat hij zowel ja als nee kan zeggen. Allereerst moet het naast hun beider drukke baan, passen in het programma. Het gezin gaat altijd voor. Fokje vult aan dat het ook afhangt van wát het is. "De ene activiteit past misschien beter dan de andere. Ook blijft de vraag, wat kost het allemaal aan tijd? Het moet wel te combineren zijn."Huisdieren hebben ze (bewust) niet, er valt genoeg te genieten van alle dieren in de natuur om hun heen. Wel prijkt er een levensgrote Schotse Hooglander op fotobehang aan de muur. Het is bijna Sinterklaas en de kerstman rammelt ook al stiekem aan de deur. Hebben jullie ook nog wensen? Rico weet het gelijk. "Ik wil graag een verrekijker, zodat ik de dieren die nu nog ver weg staan, dichterbij kan halen." Ik hoop dat zijn wens wordt vervuld.